Naslovnica – Konji na čelu kolone Satanskih sinova
Piše: prof. Safet Kadić
(Za bosanskepoglede.com priredio – NF)
– Izvadak iz teksta objavljenog prije osam godina, 13. januara 2012. godine u magazinu Stav; tekst prenosimo onako kako je ispisan u originalu. Zahvaljujemo profesoru Kadiću na povjerenju i odobrenju za preuzimanje njegovih tekstova.
Druže Drk, samo reci, letićemo kano metci
Devetojanuarska eresovska slavljenička parada povodom 20. godišnjice održavanja zavjereničke tzv. skupštine zavjereničkih srbskih poslanika iz Skupštine SRBiH, na kojoj je donesena deklaracija o proglašenju “srbske republike BiH” jedna je od najneljudskijih i najnemoralnijih postgenocidnih provokacija i otvorenih izliva neprijateljstva prema Bošnjacima.
Ta deklaracija praktično predstavlja proglas o početku srbsko-crnogorske agresije na BiH, progona i iztrebljenja Bošnjaka i implicitnu odluku o genocidu.
Umjesto da su se poklonili žrtvama, oni su se poklonili genocidnom monstrumu u liku RS-a. Umjesto da kao svi normalni ljudi i narodi tu godišnjicu izkoriste da osude taj genocidni projekat, pruže ruku izvinjenja Bošnjacima i zatraže od njih oprost i pozovu na pomirenje, oni otvaraju stare rane i produbljuju neprijateljstvo.
Jer, taj datum predstavlja početak genocida nad Bošnjacima i zato bi ga najprikladnije bilo obilježavati kao Dan bosanskog sjećanja na genocid, a ne dan slavljenja genocida.
Takvu sadističku seansu može prirediti samo satana (iblis, šejtan) i u njegovom satanskom (šejtanskom) kolu mogu igrati samo satanski (šejtanski) sinovi. Drugačije se ne može shvatiti to orgijanje po krvi i kostima stotina hiljada masakriranih civila Bošnjaka i Hrvata. Uspili su, nažalost, obenđijati i biskupa Komaricu da se uhvati u to kolo s nečastivim. Želim i dalje vjerovati da taj Komaricin salto mortale nije njegov dobrovoljni izbor.
Jer, RS je samo eufemizam za “genocidni entitet” i “entitet masovnih grobnica”.
Sam kolovođa fizički nije bio prisutan, jer se tom sotoni upravo sudi u Hagu za genocid što ga ovi proslavljaju. Ali njegov duh, kao i svih ovih postdejtonskih godina, lebdio je nad njima. Dovoljno je citirati samo velikosrbskog pravoslavnog vođu, patrijarha Irineja, koji je na toj šovinističkoj procesiji rekao: „Neka je sretan ovaj dan i neka je blagoslov Božiji na narod i “republiku srpsku”, najmlađu srpsku državu.“
Zar se treba čuditi šovinističkom divljanju, odnosno srbovanju, velikosrbskih junoša kad im duhovni vođa blagosilja genocid.
Nije se teško prisjetiti da je na tom neustavnom skupu srbskih poslanika na Palama, koji su prekršili zakletvu datu u Skupštini SRBiH i skovali antidržavnu zavjeru, genocid je jasno nagovijestio njihov politički lider, crnogorski Srbin Radovan Karadžić, koji je sâm sebi namijenio i dodijelio ulogu epigona vožda srbskog ustanka Karađorđa. Na toj skupštini Karadžić je jasno kazao da oni rade posao koji je započeo Karađorđe prije 200 godina. Proglašenjem “srbske republike BiH” dovršava se Karađorđev ustanak koji traje neprekidno 200 godina i da stvaranje nove srbske države znači dovršetak Karađorđevog ustanka, rekao je Karadžić.
Za tih 200 godina Srbi su izvršili deset genocida nad Bošnjacima sa milionskim žrtvama. Svih tih stoljeća oni su vješto i umješno to zataškavali, a Bošnjaci nečastno, ponizno i suicidno šutili. Ali o tome postoje sjećanja, postoje materijalni dokazi i argumenti, koji će se kad-tad iznijeti na svjetlo dana. Tada je započelo krvno neprijateljstvo ovih naroda, samo što to Bošnjacima niko nije rekao.
I ono je ovim projektom nastavljeno. Očito je Karadžić tako sebi odredio ulogu savremene replike Karađorđa, a sljedstveno tome, Dodik se uživio u ulogu Miloša Obrenovića, koji je od sultana izposlovao autonomiju za kneževinu Srbiju u okviru Osmanskog carstva, koja je međunarodno legitimirana na Berlinskom kongresu. Tako je pravoslavna Srbija tada postala granična pokrajina Otomanskog carstva prema kršćanskoj Evropi, a dotadašnja granična pokrajina, muslimanska Bosna, predata je kršćanskoj Austro-Ugarskoj na upravljenje i “europeizaciju”.
(Podsjetimo, sultan tu istu autonomiju nije dao Bošnjacima pod vodstvom Husein-kapetana Gradaščevića, nego je krvavo ugušio taj pokret i zbog specifične geografske pozicije serhat-Bosne, kao graničnog vilajeta prema kršćanskoj Europi, ali i zbog nediplomatski osione i avanturistički kratkovide politike bosanskog vodstva.
Šest strateških ciljeva srbskog naroda u Bosni i Hercegovini, prema Odluci Skupštine srbskog naroda u BiH, od 12. 5. 1992.
Za Bošnjake je to bio početak, marquezovski rečeno, “hronike najavljene smrti”. U cilju stvaranja ekskluzivne srbske paradržave na multietničkom bosanskom tlu, sa Bošnjacima kao najbrojnijem, autohtonom, temeljnom narodom, ta paraskupština je 12. maja te godine usvojila politički dokumenat, čijih šest tačaka o ciljevima te paradržave, ako bi se proveli, tadašnji zapovjednik srbske paravojske Ratko Mladić, okarakterisao je kao genocid. Međutim, u tajnosti su uveliko trajale oružane pripreme za ostvarenje tih ciljeva.
Svi mi koji smo bili očevidci i koji smo, na sreću ili nesreću, preživili sjećamo se i svjedočimo, a i kamere tadašnje TV Sarajevo su to zabilježile, kada je nakako u to vrijeme, regularna sarajevska milicija zaustavila jedan kamion na Bistriku, na zaobilaznici iznad Sarajeva prema Palama. Vozač im je pokazao nalog na kojem je stajalo da prevozi banane, a kad su podigli ceradu, vidili su krcatu karoseriju sanducima granata.
Podsjetimo se, te godine počinjen je genocid na cijelom prostoru BiH koje su srpske paravojne snage izvele uz pomoć početničene JNA. Bijeljina, Brčko, Bratunac Vlasenica, Višegrad, Zvornik, Sarajevo, Prijedor, Kozarac, Gradiška…i, kao katilska kruna, genocid u Srebrenici.
Genocid je počinjen uz podržku i blagoslov “majčice Srbije”, što je nedvosmisleno utvrdio Međunarodni sud pravde kao najviša svjetska pravna institucija.
Internacionalni sud pravde je 26. februara 2007. godine svojom pravosnažnom presudom u predmetu Bosna i Hercegovina protiv Srbije i Crne Gore proglasio Srbiju krivom za zločin nesprječavanja genocida u Srebrenici. U presudi stoji:
„Srbija je prekršila obavezu da spriječi genocid na što je bila obavezna na osnovu Konvencije o sprječavanju i kažnjavanju zločina genocida, koji se odnosi na genocid počinjen u Srebrenici u julu 1995. godine.”
Sud je potvrdio da su genocid u Srebrenici počinile vlasti i institucije “republike srpske”, posebno Vojska (VRS) i Policija (MUP) “republike srpske” i da je Srbija imala obavezu da to spriječi.
Vrijedi ovom prilikom ponoviti i stav američkog exambasadora Charlesa Englisha (Čarls Ingliš):
“Dva genocida su se dogodila na tlu Evrope u proteklih 70 godina, a jedan od njih je počinjen u ime “republike srpske”. To je činjenica i neće se promijeniti.“
I Europska unija se postidila zbog nečinjenja pa je, da bi saprala nečistu savjest, Evropski parlamenat proglasio 11. juli kao evropski Dan sjećanja na genocid u Srebrenici.
U samoj Bosni to nisu dozvolili rečeni “satanski sinovi” pomoću entitetskog glasanja, koje cementira tu “srbsku državu”, što bi rekao Kačavenda: „Danas, hvala Bogu, živimo u slobodnoj srpskoj državi, pravoj srpskoj državi.“ Zna se od koga slobodnoj!