Nihad Filipović
Ama dašta je neg’ sve isto. Nejma njega al’ ima drugi. Što propusti Radojica, dočeka Milojica; što odpoče Baja, nastaviše Bajići; od Načertanija do Homogene Srbije, od Memoranduma prvog do Memoranduma drugog, od Sve Srbija i Srbi sve i svuda, od Kninskog Kosova i međe Karlobag-Karlovac-Virovitica do svesrpskog sveta.
I tako od od nemila do nedraga, đe jedni stanu, drugi produže, što prvi odpočnu, Bože pravde – drugi nastave još žešće, blagoslovljeni, jal svetom vodicom, jal ideologijom, jal oboma. I k’ tomu osoljeni, da im duši bude lahko ispisivati umjetnost laganja i da im ruka ne zadrhti, a noge u krvi do koljene nepokleknu u posvećenom poslu ubijanja Obraza i klanja Istine.
Džaba Konstantinović i “Filosofija palanke”, džaba Bogdan Bogdanović i Latinka Perović, džaba Koča Popović, džaba Pero s onog sveta i džaba svi ostali Petri i s ovog i onog dunjajluka; džaba je, sve je džaba. Džaba je Skender opjevao “Stojanku majku”, a Ribar sve majke i djecu im u “Jami”, džaba svi što su Srbiji i Srbima otvarali pendžere ne bi li prodihali na svježem zraku znanja, obraza i morala.
Ujalovio im pos'o. Crni vrani se ne smiruju: od Kosova i Miloša, od Mišara, od jug Bogdana i Kraljevića Marka, crni vrani “krvavijeh kljuna do očiju” prelijeću valovitu Drinu i Bosnu čestitu. I ne misle stati.