Istraživački tim Kvake
Oštro reagiranje Matthewa Fielda (Metju Field), ambasadora Velike Britanije u Bosni i Hercegovini, na četničko okupljanje u Višegradu i pjesme-pozive na klanje Bošnjaka, samo su podsjetile o kakvoj je vojsci riječ. Naravno, reagirao je oštrom osudom i Eric Nelson, ambasador SAD u BiH.
Nažalost, četnička bratija je registrovana kao udruženje građana, što još jednom potvrđuje kakav se brutalni revizionizam kotrlja po Srbiji i prijeti Bosni i Hercegovini. Pritom je komandant koljačkih vojnih jedinica đeneral Draža Mihailović odnedavno u Srbiji i rehabilitovan, pa je i to dalo krila ovim neobičnim mračnim kreaturama da se raspojasaju i otvoreno kažu ko su. Nisu pomogle činjenice koje su iz arhiva vadili brojni srpski historičari i publicisti. Među tim dokazima posebno se izdvojila knjiga Damjana Pavlice „Draža izbliza“. U toku čitavog Drugog svjetskog rata, četnici su glumački vješto krili ko su i kakvi su, pa su izvarali Nijemce, Italijane, od kojih su uzeli sve što su mogli, uzimajući i od Britanaca sve što se moglo uzeti.
Sve vrijeme đeneral Mihailović i njegova bratija traže od sukobljenih sila Nijemaca, Italijana i Engleza pomoć u uniformama, oružju i hrani. I kao vješti prevarnati dobijaju ogromu pomoć sa sve tri strane. Radilo se o desetinama hiljada pušaka i mitraljeza, te artiljeriji i municiji. Jednom prilikom su tražili i odmah dobili trideset hiljada uniformi od Italijana. Mihailović je naredio da se uniforme preboje i stave četničke oznake. O kakvim se prevarantima radi, govori činjenica da su „muzli tri tuđe krave“, manje više, gotovo do jeseni 1944. godine.
Radio London je, zahvaljujući stalnim lažnim vijestima koje je plasirala Kraljevska vlada u egzilu, govorio o „veličanstvenoj borbi četnika protiv Nijemaca“. Prvi britanski oficiri koji su dolazili u Srbiju i među četnike, imali su priliku vidjeti nešto sasvim suprotno. Mihajlovićevi četnici su ratovali zajedno sa njemačkim i posebno odano sa italijanskim jedinicama protiv Titovih partizana, te kao usput klali i etnički čistili sela i gradove sa bošnjačkim stanovništvom po istočnoj Bosni.
Prvo otkrivanje maski tih lažnih boraca biće u augusta 1943. godine. Prva saznanja dolaze do britanskog premijera Winstona Churchilla (Vinston Čerčil) i laž se počela razotkrivati.
Do tada, u prvim godinama rata Mihailović je za savezničke medije bio vođa četničke gerile, a u Holiwoodu je snimljen propagandni film „Četnici, borbena gerila“. Francuski vođa otpora general Charles De Gaulle (Šarl De Gol) odlikovao je Dražu Mihailovića Ratnim krstom, a njegova naredba je pročitana pred jednicama Slobodne Francuske 2. februara 1943. godine. De Gaulle naziva Mihailovića „legendarnim junakom, simbolom najčistijeg rodoljublja, nosiocem vojničkih vrlina“, dok đeneralova vojska pravi teška genocidna klanja bošnjačkog golorukog življa i to po njegovom naređenju.
Puno prije ovog de Gaullovog totalnog promašaja britanski oficiri šalju u London izvještaje pune sumnji u ovog notornog đenerala lažova. Kapetan Bil Duane Hudson (Bil Dvejn Hadson) je javio komandi u Kairo: „Ja znam da stvarno jedino partizani vode borbu sa Nijemcima i Italijanima, a da četnici sarađuju sa okupatorima… U trenutku kad je Mihailović igao u velikom stepenu kvislinga, bio je nagrađen najjačom britanskom propagandom.“
Bill Hudson bio je visoki oficir SOE a među četnicima poznat pod pseudonimom „Marko“. Bio je prvi šef savezničke vojne misije u Jugoslaviji. Ovaj rudarski inžinjer iz Južne Afrike nakon jednog boravka u Crnoj gori sa partizanima, odmah je razumio ko pruža stvarni otpor silama Osovine.
Hudson je boravio nakratko u Užičkoj republici i tu upoznao vođu partizana Tita. Nakon pada Užica, on priznaje da se odvojio od partizana i vratio se u Srbiju u „poplavu Nijemaca i kvislinga“.
Hudsonu je bilo jasno kakav je zločinac i kvisling đeneral Mihailović. Izvještaji koje je slao su sadržavali i objašnjenja ovog đenerala prevaranta. U drugoj polovini 1942. javio je komandi u Kairo da “Mihailović još sarađuje sa Nijemcima i Italijanima u Crnoj Gori i Sandžaku a miruje u Srbiji”. Hudson se sjećao jednog momenta: „Kada je to uvidio đeneral Mihailović otjerao me je od radio stanice, ja sam izgubio svaku vezu sa mojom komandom i sada prelazim iz ruke u ruku pojedinih odreda koji me smatraju za zarobljenika“.
Na toj dužnosti šefa savezničke mislije u Jugoslaviji naslijedio ga je 1942. godine William Bailey (Vilijam Bejli).
Britanski pukovnik William Bailey, član specijalnih operacija SOE, odmah je, kao i Hudson uočio o kakvoj se prevari radi. No, vjerovao je da može ubijediti Mihailovića da se prebaci na savezničku stranu. Bailey je zbog toga sve vrijeme bio u sukobu sa Mihailovićem i onda poslao premieru Winstonu Churchillu pravu istinu o Mihailovićevoj lažnoj borbi i stvarnoj saradnji sa njemačkm nacistima i italijanskim fašistima.
U noći, 27. maja 1943. godine u jeku operacije Schwartz (Švarc), Britanci su padobranima spustili svoju prvu misiju u Titov partizanski štab. Britanski tim je predvodio pukovnik William Deakin. I čuveni Fitzroy MacLean je to ovako opisao: „Stigao je pravo od kancelarijskog stola iz Kaira i naletio na petu njemačku ofanzivu u punom jeku.“ I Deakin i Tito ranjeni su istom bombom tokom krvavih borbi na Sutjesci.
Izdaja koljačke bratije se počinje prenositi na živote britanskih oficira koji rade pri četničkim štabovima. Mihailović je svoju planetarnu prevaru krio likvidacijama britanskih oficira. Mnoge će uskoro progutati mrak. Britanski major komandos Neil Selby pokušao je sam prekinuti njemačke komunikacije koje su godiinama bile netaknute preko Srbije zahvaljujući četnicima koji su ih čuvali za Nijemce. Ubrzo su Niela Selbyja četnici predali Gestapou.
William Bailey je u jednom izvještaju spremio šablon po kojem četnici lažu Britance. On predloži akciju, a onda četnički oficiri traže saglasnost Mihailovića. Onda đeneral lažov tvrdi da je saglasnost data. Kad bi se Bailey vratio do nižeg oficira ovaj bi rekao da instrukcije od đenerala nisu stigle. Tako se od akcija odustajalo.
Mihailović i u svojim pismima potčinjenim potvrđuje da se radi o običnom prevarantu. On 23. novembra 1943. daje instrukcije četničkom majoru Predragu Rakoviću kako komandanta britanske misije pri četničkom štabu Charlesa Armstronga (Čarlsa Armstronga) praviti budalom. „Taj dripac ne zaslužuje nikakvu pratnju. Zato ćete ga vi lično kao kufer voditi, jer je to bezobrazan tip kojeg treba voditi majstor kao vi“. Ubrzo će general Armstrong izraziti razočaranje i to pred đeneralom Mihailovićem. Za vrijeme njegovog dvogodišnjeg boravka među četnicima, Britanija je četnicima spremila 87 velikih pošiljki pomoći u oružju, municiji, hrani i opremi. Ali, ništa u tom periodu oni nisu uradili protiv Nijemaca i Italijana.
Sutradan Mihailović šalje pismo majoru Đuriću i kaže mu da „nema ništa od bilo kakvih diverzija sve dok Englezi ne plate“. Tada predlaže likvidaciju Kanađanina Charlesa Robertsona (Čars Robertson): „Robertsona ako uhvatite, odmah ga likvidirajte“, stoji u Mihailovićevoj depeši.
Đeneral kreće u brutalne likvidacije britanskih oficira koja je odmah bila jasna njegova lažna borba. Odmah zatim naređuje protjerivanje majora Erica Greenwooda (Erik Grinvud) sa njegovom pratnjom. „Najurite majora Grinvuda kao kučku zajedno sa pratnjom. Ponavljam, najurite kao gao kučku i izvijestite“.
Na isti način je sa pratnjom odbačen od četnika britanski kapetan Edgar Hargreaves (Edgar Hargrejvs), koji šalje izvještaj da je „prepušten sebi, da luta okolo, kroz mećave i kišu, kroz Homolj, bez pratioca, nepoželjan gdje god dođe“. Već sutradan je prokazan Nijemcima pa je zarobljen, a njegov saborac kapetan Nesh je u borbi sa Nijemcima ubijen.
Tako je samo nastavljen niz ubijanja i izdaje britanskih oficira od onih spodoba čiji potomci koje danas pjevaju krvožedne pjesme.
Tragična je sudbina britanskog majora Terencea Athertona (Terens Aterton). Aterton je radio u Beogradu desetak godina prije rata kao slobodni novinar, a kasnije kao odgovorni urednik lista South Slav Herald(Južnoslovenski glasnik). Bio je oženjen Bošnjakinjom iz Sarajeva. Veliki dokumentarni film „Misija majora Athertona“ svojevremeno je napravio reditelj Sava Mrmak. Atherton je imao zadatak da ujedini jugoslovenske narode u zajedničku borbu. To je bio razlog što su ga četnički koljači odmah prekrižili.
Sa Athertonom je u misiji bio i britanski telegrafista Patrick O'Donovan i general kraljeve vojske Ljubo Novaković. Athertonu i O'Donovanu se ubrzo izgubio svaki trag.
Notorni lažov general Mihailović je 27. maja 1942. javio u London da su Athertona ubili partizani. Svi svjetski mediji su to prenijeli. Tek na poticaj Duane Tyrell Billa Hudsona zatražena je istraga.
Pukovnik William Deakin je u svojim memoarima napisao: „Nakon nestanka Athertona i Donovana u četnički štab je došao četnički komandant Spasoje Dakić, noseći Athertonov dvogled i njegove čizme.“
Britanska bezuslovna podrška četnicima se gasila, a onda se notorni prevarant Mihailović okreće prema SAD-u i sa njima uspostavlja direktnu radio vezu.
Prošlih godina smo mogli čitati i u “američko-srpskim” medjima da je četnička kvislinška vojska spasila čak 500 američkih pilota koji su srušeni iznad Srbije. Komentari su bili sa podsmjehom: Nije ukupno 500 aviona preletjelo Srbiju u ratu. Koliko se zna radilo se o dva pilota jedne posade. To spašavanje je uzdignuto u neslućene visine i suludo umnoženo na cifru od 500 pilota. Da li je uistinu neko povjerovao u ove brojke?
Kako bi se proveli američki piloti može se vidjeti po tragičnim sudbinama brojnih britanskih oficira. Jer i ov britanski časnici koji su ovdje spomenuti samo su dio britanskih oficira koje je progurtao četnički mrak.
Izvor: kvaka.ba