Scena nakon terorističkog napada i ubistva njemačkog industrijalca Hansa Martina Schlezera 1977.
Nihad Filipović
Frakcija Crvene Armije (njemački: Rote Armee Fraktion – RAF), poznati i kao Baader-Meinhof Gruppe (Bader-Majnhof grupa, po osnivačima i aktivistima Andreasu Baderu i Urlike Mainhof), naziv je Zapadno-Njemačke ekstremno lijeve terirističke organizacije, osnovane 1970. Urlike i Andreas su se sreli u zatvoru 1970. Andreas je bio zatvoren zbog kriminalnih aktivnosti tokom kasnih 1960-ih (podmetanje požara u dva stanbena bloka 1968), a Urlike je željela sa njim napraviti intervju. Tako su došli u kontakt.
Međutim, fascinirana Baderom i njegovim idejama, Urlike se uključuje direktno u organizaciju njegovog bjega iz zatvora što se i dogodilo 14. Maja 1970. Odmah po bjekstvu Bader, Majnhof, Horst Mahler i nekoliko ključnih aktivista Frakcije putuje u Jordan gdje se pripremaju u kampovima militantne Al Fatah organizacije. Ubrzo po povratku Frakcija izvodi niz bombaških napada, gdje četiri čovjeka bivaju ubijena, a 70 teže povrijeđeno.
Dakle, od početka uočljiva je ta veza sa palestinskim terorističkim grupacijama. To biva očito nanovo, kada 1972. RAF ostvaruje kontakt sa Palestinskom oslobodilačkom organizacijom (PLO). Postignut je dogovor o uzajamnoj saradnji i podršci, čiju implementaciju svijet svjedoči iste te godine kada grupa Crni septembar vrši teroristički napad na Izraelske sportaše za Olimpijade u Minhenu 1972; (među ostalim, tražili su da se Bader i Majnfoh, koji su u međuvremenu bili uhapšeni, puste na slobodu).
Veza ponovo biva očita kada, 1977. Palestinski front za oslobođenje Palestine (PFLP), otima avion Lufthanza kompanije i među ostalim zahtjevima oslobađanje desetak RAF teretorista u to vrijeme pritvorenika u njemačkim zatvorima.
Lijevo: RAF – Logo
Ali u pozadini ove terorističke organizacije je (vjerovatno, jer bez njihovog znanja to nje moglo proći) sovjetska tajna služba – KGB, odnosno, ovdje je to išlo preko Istočnonjemačke tajne policije – STASI. Kako je nedvojbeno utvrđeno nakon pada Berlinskog zida i reintegracije Njemačke, RAF teroristi su se obučavali u Istočnoj Njemačkoj, nakon povlačenja bivao im je obezbjeđena zaštita u Istočnoj Njemačkoj gdje su dobivali stanove i novi identitet, a sama organizacija je dobivala direktu pomoć i u naoružanju, eksplozivu itd.
Dakle, kao kod italijanskih Crvenih Brigada, i ovdje je uočljiv taj hladnoratovski lanac u pozadinu: komunistička državna tajna služba kao ključna potporna karika organizacije, plus saradnja sa palestinskim terorističkim organizacijama; to je ta linija kojom se obezbjeđuje logistička – pripremna (trening kampovi), materijalno-financijska i propagandna podrška.
Drugi moment koji valja zapaziti, a koji je pridonio relativnoj popularnosti ideja koje je propagirao RAF, bila je podrška u ljevičarskim studentskim krugovima i podrška nekih značajnih intelektualaca ljevice, nota bene podrška Jean-Paul Sartra (Žan Pol Sartr). Sartr je posjetio Badera u zatvoru septembra 1974. gdje je, prema sopstvenoj izjavi, došao kao “simpatizer”. Zbog ovakvih stavova Sartr je bio ozbiljno kritiziran, a kasnije je promijenio mišljenje.
Interesantna je ta fascinacija dijela inteligencije lijevog političkog spektra sa idejom socijalno pravednog u društvu, što često zamagljuje vizuru logičke percepcije stvari, događaja, fenomena u društvu i odvlači na stranputicu mišljenja i prakse čak i tako velike umove kakav je, eto, Sartr, jedno od vodećih imena filosofije dvadesetog stoljeća.
Šta zaboga ima veličanstveno i impresivno u podmetanju vatre u stambene blokove za rad iznuđivanja kakvih ustupaka vlasti?
Šta je impresivno u bombaškim napadima, u atentatima, u otmicama putničkih aviona i pljačkama banaka?
Ta zar već RAF logo ne kazuje o kakvoj je tu organizaciji riječ i na koji način želi boriti se za njihove političke ciljeve?
Snažna impresija koju osvaja racionalno mišljenje nakon sagledavanja metoda i načina borbe ekstremnih militantnih organizacija kakva je i RAF, jeste da se tu radi o običnim kriminalcima koji pod krinkom ideologije i viših političkih ciljeva, tako maskirani i umireni pred sopstvenom savješću i savješću simpatizera, iživljavaju destruktivnu energiju i mračne nagone duše.
Studentske demonstracije protiv rata u Vijetnamu, Njemačka 1968.
RAF je osnovan na valu protesta protiv vijetnamskog rata koji je tih godina eskalirao u USA i proširio se diljem demokratskog svijeta, osobito u Zapadnoj Europi. Specifično u Njemačkoj, vrlo brzo međutim, ljevičarski, studentski i općenito građanski antivijetnamski protest, prerasta u manifestaciju nezadovoljstva situacijom u njemačkom društvu. Identitetsko postratno traganje mladih Njemaca, rasizam, žensko pitanje i anti-imperijalizam su bili u centru pažnje lijevog spektra u njemačkoj politici tog doba.
Trauma Drugog svjetskog rata, pozicije i uloge Njemačke u tom ratu, bila je prisutna u društvu, za koje je nova generacija Njemaca, rođenih u ratu ili iza rata, smatrala da ne nalazi pravog načina za efikasno oslobađanje balasta teške prošlosti: mnogi nacisti su bili na istaknutim pozicijama u društvu i općenito taj još živući nacistički legat njemačkog društva je bio onaj kamen međaš sumnje novih generacija Njemaca prema, kako su oni to vidjeli i doživljavali, autokratskoj strukturi njemačkog društva; (neki analitičari nalaze isti fenomen i u postfašističkoj Italiji tog doba, gdje iste te 1970. dolazi do pojave tzv. Brigate Rose (Crvenih Brigada), još jedne ekstremno lijeve terorističke organizacije u Europi tog vremena.
U trideset godina trajanja, RAF je izveo niz terorističkih bombaških napada, atentata, pljački banaka, napada na policiju… U tim akcijama, uz brojne povrijeđene, ubili su 34 ljudi što su bile direktne mete napada, plus još mnoge sekundarne žrtve – mahom ljudi iz obezbjeđenja i šoferi.
Vrh njihove aktivnosti bila je godina 1977., kada otimaju predsjednika njemačke asocijacije poslodavaca (i bivšeg SS oficira) Hans Martin Schleyer-a. Afera je trajala šest tjedana i ostala je zabilježena u njemačkoj povijesti kao tzv. “Njemačka jesena”. Finale je uslijedilo ponovnim uključivanjem i podrškom PLO. Njeni aktivisti, 13. oktobra, ponovo otimaju putnički avion komopanije Lufthanza. Avion je prizemljen na aerodromu u Mogadišu, Somalija, odakle PLO ispostavlja zahtjev njemačkim vlastima za puštanje na slobodu 10 ključnih RAF aktivista, koje je njemačka policija ranije pohapsila, osudila i strpala u zatvore. Među njima je bio i osnivač Frakcije, Andreas Bader.
Međutim, njemačka tajna policija vrši napad na PLO teroriste u Mogadišu i oslobađa otete putnike. Isti dan, RAF zatočenici, njih četvoro, među njima i Bader, se samoubijaju (ili bivaju ubijeni). Dan kasnije policija nalazi odbačeno tjelo ubijenog Schleyera i time je afera “Njemačka jesen” bila završena.
Analitičari, historičari i teroristički eksperti, razvoj RAF organizacije prate kroz tzv. Tri generacije. Prva generacije sa Baderom i Majnhof je izvela niz pljačkaških i bombaških napada od 1970. do hapšenja 1972. Druga generacija eskalira terorističku kampanju u nastojanjima da iznudi oslobađanje uhapšenika prve generacije, a treća generacija se koncentrira ponovo na u antikapitalističku borbu, te u tom smjeru iznova otpočinju sa napadima na NATO i US vojne baze tokom 1980-ih.
Službeno, RAF je oglasio suspenziju svih aktivnosti i de facto gašenje organizacije 1998. Preostali aktivisti se povlače u ilegalu, neki su otkriveni i likvidirani, a neki ne.
Postoje neke sumnje da su neki od RAF aktivista bili uključeni u nekoliko pljački banaka tokom 1990-ih i kasnije tokom 2000-ih, ali iako jesu, smatra se da te akcije poduzimaju isključivo iz razloga namicanja sredstava za život, bez užeg političkog cilja ili motiva.